باسلام:

امیدوارم از مطالب وبلاگ لذت کامل ببرید.

ندای اغاز (سهراب سپهری )

کفش هایم کو،

چه کسی بود صدا زد : سهراب ؟

اشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ .

مادرم در خواب هست.

و منوچهر و پروانه ، وشاید همه مردم شهر .

شب خرداد به آرامی  یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

و نسیمی خنک از حاشیه سبز پتو خواب مرا می روبد .

بوی هجرت می اید :

من در این تاریکی

در گشودم به چمن های قدیم ،

به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم .

من در این تاریکی

ریشه ها را دیدم

و برای بته نورس مرگ ، اب را معنی کردم .